روزی روزگاری، اگر شما حرفه یا مهارتی رو بلد بودید، برای خودتون میتونستید شغلی دست و پا کنید و اگر خودتون رو توی اون کار خوب نشون می‌دادید، و به عبارتی با زیر و بم موضوع آشنا بودید، میتونستید از نردبان ترقی توی حرفه‌تون بالا برید و مدیر بشید؛ مدیر کسی بود که جواب همه‌ی سوال‌ها رو میدونست و به اعضای تیمش می‌گفت که دقیقا باید چی کار کنن، یعنی مبنای مدیریت، دستور و کنترل بود ولی الان توی سال 2020 یک نفر حتی اگر بخواد هم نمیتونه جواب همه‌ی سوالات رو بدونه، برای همین روش‌های قبلی دیگه جوابگو نیس. توی عصرِ جدید اگر بخوای یه کسب و کار موفق داشته باشی و آدم‌های دور و برت به صورت مجذوبانه باهات همکاری کنن، باید بیشتر از هر چیزی یه مربی باشی؛ به این معنی که با حمایت و راهنمایی فضایی رو به وجود بیاری که خلاقیت و توانایی حل مسئله توی اعضای تیمت شکوفا بشه و خودشون بتونن جواب‌ها رو پیدا کنن. یه جورایی باید ریاست رو کنار بگذاری و به نیروهات اختیار و قدرت بدی و البته خیلی نکات ریز و درشتِ دیگه که قراره توی این درس با هم تمرین کنیم و امیدواریم که بتونیم نطفه‌های تربیت رهبران بزرگ اقتصادی و سازمانی رو برای کشورمون بنا کنیم.
